Chuj z wami wszystkimi.
ja was inspiruje, dostarczam wam rozrywki, jestem taka zabawna, miła w dotyku, cieplutka i mięciutka.
a wy co mi dajecie?
jebani złodzieje.
nie będę więcej dawać bo kurwa zostaję z niczym.
https://www.youtube.com/watch?v=x7OZooUyNz0
wtorek, 30 grudnia 2014
Walka będzie ciężka, a ja będę taplać się we własnej krwi i rzygach, ale podejmę tę walkę.
Nie wiem tylko czy dziś czy jutro. Czy pojutrze, wiem jednak, że w ogóle.
Zgubiłam się, miałam pretensję do bliskich, że mi na to pozwolili. Ale każdy ma swoje piekło, które sam sobie mościł latami, czy przez całe życie. Jak kura grządkę.
Moja prywatna grządka jest zbudowana z siana, okruchów czegoś niesmacznego i ostrych kamyków, a wszystko to zalane jest sporą ilością gówna, które mnie wciąga. Topię się.
Jestem przerażona sama sobą, szukam rozwiązania.
Sport mnie uratuje, praca w polu. Ja muszę dostać po mordzie. Krew się musi polać, muszę stracić jedno oko i kawałek policzka.
Wtedy przeżyję.
https://www.youtube.com/watch?v=qZKCet3JOTc
Nie wiem tylko czy dziś czy jutro. Czy pojutrze, wiem jednak, że w ogóle.
Zgubiłam się, miałam pretensję do bliskich, że mi na to pozwolili. Ale każdy ma swoje piekło, które sam sobie mościł latami, czy przez całe życie. Jak kura grządkę.
Moja prywatna grządka jest zbudowana z siana, okruchów czegoś niesmacznego i ostrych kamyków, a wszystko to zalane jest sporą ilością gówna, które mnie wciąga. Topię się.
Jestem przerażona sama sobą, szukam rozwiązania.
Sport mnie uratuje, praca w polu. Ja muszę dostać po mordzie. Krew się musi polać, muszę stracić jedno oko i kawałek policzka.
Wtedy przeżyję.
https://www.youtube.com/watch?v=qZKCet3JOTc
poniedziałek, 29 grudnia 2014
niedziela, 28 grudnia 2014
sobota, 27 grudnia 2014
Nie dostałam pewnego projektu, na którym bardzo mi zależało. Albo byłam za słaba, albo po prostu nie przypasowałam, albo jedno i drugie. Pomijając 'czemu' (chociaż to tak naprawdę najważniejsze): po prostu nie mam tego i już.
Po pierwszym ciężkim dniu, pełnym skrywanych łez, dochodzę do wniosku, że może to i lepiej. Nie mogę uciec. Muszę zostać tutaj i posprzątać to co nabałaganiłam, wyprostować sprawy, życie. A tak, najzwyczajniej w świecie, zniknęłabym na kilka miesięcy. Zapewne po powrocie, nie miałabym ochoty już sprzątać. Sprawy albo by się przedawniły, albo przestały mnie interesować. A ja chcę się nimi interesować. One są moje. I właściwie nie mam poza nimi wiele więcej. Nie chcę oddawać broni. Muszę to ogarnąć.
Nie pamiętam tegorocznych świąt. Cały czas na nie czekam. Niby wiem, że już nie przyjdą, ale z drugiej strony wydaje mi się to abstrakcyjne, że już PO.
Wczorajsza rozmowa z panem taxówkarzem dała mi do zrozumienia, że coś się kończy, a niestety, póki co nie ma zamiennika, który to "coś" by zastąpił. Więc zostajemy z niczym, a nie z czymś nowym.
Tarot Piotra i Joli się sprawdza. Wiem, że zapewne w 90% sugerowali się moim życiem, które znają aż za dobrze, wiele z ich przepowiedni można by było ogłosić i osądzić jedynie zerkając na mój profil na fb. i wielu z ich słów chwytam się jak tonący brzytwy (tzw. autosugestia), ALE!- nieważne jakie są powody, spełnia się to co chcę żeby się spełniło. I w sumie fajnie czasami móc dać się komuś ponieść, dać sobie zielone światło żeby to ktoś pokierował Twoim losem. Choćby i tarot :D
Tarocie, nieś mnie. Poddaje się Twojej woli.
Nie znam drugiej tak zwartej, stałej i do nienaruszenia grupy społecznej jak moja ferajna.
Wypełniona skrajnościami, głównymi bohaterami, osobami, które z pozoru nie mają wiele wspólnego- funkcjonuje nieprzerwanie i niezachwianie od wielu lat.
Dlaczego.
Dlatego, że znamy swoje bardzo brzydkie grzechy, których większość ludzi nie tyle by nie tolerowała, co w ogóle nie bierze takich rzeczy pod uwagę, uważając, że "to może zdarzyć się tylko w filmie' i to w takim, gdzie scenarzystę poniosło.
a my wiemy o sobie dużo, bardzo dużo i nie oceniamy. łączy nas głównie zło i akceptacja go w pełni, ale to zło jest też zaproszeniem do rozmów o dobru, o marzeniach, nawet tych z pozoru dziecinnych, o fantazjach, o snach.
akceptujemy to, że się zmieniamy, że możemy się zdradzić, że możemy wystawić. bo jesteśmy ludźmi. i właśnie ten ludzki pierwiastek, czyli to fatalne zło- rozumiemy bo sami tam jesteśmy, bo sami robimy złe rzeczy, więc dlaczego sobie mamy je wybaczać i u siebie je rozumieć a u innych nie?
bezsensu!
tymczasem, z moich obserwacji wynika, że ludzie zwykli tak czynić. hipokryzja. no tak!blebleble!
Nie wyobrażam sobie słów jakie miałyby paść z ust, któregokolwiek z moich przyjaciół żebym przestała taką osobę szanować lub żebym po tych słowach wykluczyła ją ze swojego życia.
Dużo miłości Wam życzę.
Z okazji minionych świąt i przyszłego życia.
Wypełniona skrajnościami, głównymi bohaterami, osobami, które z pozoru nie mają wiele wspólnego- funkcjonuje nieprzerwanie i niezachwianie od wielu lat.
Dlaczego.
Dlatego, że znamy swoje bardzo brzydkie grzechy, których większość ludzi nie tyle by nie tolerowała, co w ogóle nie bierze takich rzeczy pod uwagę, uważając, że "to może zdarzyć się tylko w filmie' i to w takim, gdzie scenarzystę poniosło.
a my wiemy o sobie dużo, bardzo dużo i nie oceniamy. łączy nas głównie zło i akceptacja go w pełni, ale to zło jest też zaproszeniem do rozmów o dobru, o marzeniach, nawet tych z pozoru dziecinnych, o fantazjach, o snach.
akceptujemy to, że się zmieniamy, że możemy się zdradzić, że możemy wystawić. bo jesteśmy ludźmi. i właśnie ten ludzki pierwiastek, czyli to fatalne zło- rozumiemy bo sami tam jesteśmy, bo sami robimy złe rzeczy, więc dlaczego sobie mamy je wybaczać i u siebie je rozumieć a u innych nie?
bezsensu!
tymczasem, z moich obserwacji wynika, że ludzie zwykli tak czynić. hipokryzja. no tak!blebleble!
Nie wyobrażam sobie słów jakie miałyby paść z ust, któregokolwiek z moich przyjaciół żebym przestała taką osobę szanować lub żebym po tych słowach wykluczyła ją ze swojego życia.
Dużo miłości Wam życzę.
Z okazji minionych świąt i przyszłego życia.
piątek, 26 grudnia 2014
Boję się życia, boję się tego, że nadchodzące dni, miesiące, lata- nie przyniosą żadnej zmiany, lub, że to ja- nie zmienię nic. Bo przecież zmiana sama nie nadejdzie, to ja mam ją wywołać, to ja mam ją obudzić a po przebudzeniu- prowadzić przez życie.
A wiem, że nie może być tak jak jest. Po prostu nie dam rady dłużej tak żyć. Wejdę sobie sama na głowę. Potrzebuję kierunku, klapek na oczach, idola, małego czy dużego, ale kogoś kto swoim samym byciem będzie wzbudzał we mnie postrach i szacunek. Bo w moim świecie te dwa uczucia są tożsame. Wszystkie osoby, które dotychczas szanowałam były osobami, których się bałam.
Jest mi wygodnie, mam gdzie spać, mam co jeść, mam w co się ubrać, ludzie mnie lubią, jestem zabawna, zarabiam, stać mnie na wszystkie wyżej wymienione rzeczy, dodatkowo na niezbyt moralne z punktu naszego społeczeństwa zabawy.
Przyciągam. Daję. Ale ja nie mam nic. Po prosu nic. Może znajdą się tacy, którzy zrobiliby wszystko żeby mieć to 'nic' i dla nich to moje 'nic' to niewyobrażalnie dużo. Dla mnie jednak moje 'nic' pozostaje dalej 'niczym'.
Nie mam po prostu nic. Kiedy ludzie mnie pytają, czym się zajmuję, co robię, kim jestem, nie potrafię odpowiedzieć. Zapewne znajdzie się milion rzeczy, które mogłabym wymienić i wyjść na naprawdę światową i światłą osobę, ale ważne jest co ja czuję w takich chwilach. A czuję ogromny, dołujący wstyd. CO TY KURWA SOBIE ROBISZ? JAK ŚMIESZ TAK MARNOWAĆ ŻYCIE?
Czuję się pusta. Czuję, że marnuję życie. Czuję, że dostałam coś, i że nie potrafię tego wykorzystać, lub nie tyle, że nie potrafię co nie chcę.
Widzę ludzi, którzy dostali dużo, dużo mniej ode mnie a z tego mniej porafili zrobić bardzo dużo.
Zastanawiam się, czy dostać za dużo nie jest swego rodzaju przekleństwem. Uczy nieróbstwa, odwlekania wszystkiego na później i niezłomnej wiary w to, że nieważne jak bardzo źle będzie- i tak sobie JAKOŚ poradzimy.
Bo tak, ja jestem święcie przekonana, że zawsze sobie poradzę. Nie boję się niczego. I ten brak strachu w cokolwiek nie jest siłą, jest ograniczeniem. Ograniczeniem przed jakimkolwiek działaniem, przed zawalczeniem. Chciałabym się bać, chciałabym czuć ten lęk większości ludzi: jak powiązać koniec z końcem, jak zapłacić rachunki, jak nakarmić dziecko, jak jak jak. Jak żyć. Ja wiem, że wystarczy, że wyjdę z domu, a pieniądze spadną mi na głowę, potknę się o nie. Jeżeli akurat nie, to cóż? W najgorszym razie dam dupy i ustawię sobie miesiąc w dwie godziny. Hipotetycznie. Czego mam się bać?
Na litość boską, doprawdy, nie jestem w stanie sobie wyobrazić sytuacji, z której nie potrafiłabym wyjść z wysoko uniesioną głową.
Mam wrażenie, że powinnam być gdzie indziej, że jestem to winna: sobie, rodzinie, środowisku, ogólnie: światu.
Czuję, że się marnuję i boję się, że jak tak pójdzie dalej, zmarnuję szanse.
Czuję groźny powiew nieprzyjemnego oddechu Marnotrawstwa na karku, ale nie robię z tym nic.
Chociaż nie, zagłuszam go śmiechem, któy wywowłuję pijąc i ćpając.
I co? I zajebiście mi z tym dobrze, najlepiej. I to jest najgorsze.
Staczam się, świadomie,
Mam do siebie pretensje, ale one są zbyt małe żeby zacząć działać. Patrzę na moich rówieśników i jest mi tylko gorzej. Mają już to do czego człowiek w naszym społeczeństwie dąży już od dziecka- stałe prace, domy, dzieci. Ja nie mam nic z tych rzeczy. I tak, jak głośno krzyczę, że to mój świadomy wybór, że mi z tym dobrze, tak w zaciszu domowym- wcale już tak nie myślę. Jeszcze nie jestem na etapie zazdrości, ale już czuję dyskomfort zerkając na ich szczęście.
Mam wyraźną potrzebę posiadania czegoś. Czegoś mojego. Chcę żyć dla kogoś. Potrzebuję inspiracji, motoru, napędu, ram. Potrzebuję kogoś kim będę się mogła zaopiekować, a ten ktoś w zamian będzie mój.
Wiem, że to nie fer. Że powinno się żyć przede wszystkim dla siebie. Ale ja tak żyłam blisko 30lat. I co mi z tego przyszło? NIC. więc może warto ugryźć temat od drugiej strony.
A może właśnie nie...
A wiem, że nie może być tak jak jest. Po prostu nie dam rady dłużej tak żyć. Wejdę sobie sama na głowę. Potrzebuję kierunku, klapek na oczach, idola, małego czy dużego, ale kogoś kto swoim samym byciem będzie wzbudzał we mnie postrach i szacunek. Bo w moim świecie te dwa uczucia są tożsame. Wszystkie osoby, które dotychczas szanowałam były osobami, których się bałam.
Jest mi wygodnie, mam gdzie spać, mam co jeść, mam w co się ubrać, ludzie mnie lubią, jestem zabawna, zarabiam, stać mnie na wszystkie wyżej wymienione rzeczy, dodatkowo na niezbyt moralne z punktu naszego społeczeństwa zabawy.
Przyciągam. Daję. Ale ja nie mam nic. Po prosu nic. Może znajdą się tacy, którzy zrobiliby wszystko żeby mieć to 'nic' i dla nich to moje 'nic' to niewyobrażalnie dużo. Dla mnie jednak moje 'nic' pozostaje dalej 'niczym'.
Nie mam po prostu nic. Kiedy ludzie mnie pytają, czym się zajmuję, co robię, kim jestem, nie potrafię odpowiedzieć. Zapewne znajdzie się milion rzeczy, które mogłabym wymienić i wyjść na naprawdę światową i światłą osobę, ale ważne jest co ja czuję w takich chwilach. A czuję ogromny, dołujący wstyd. CO TY KURWA SOBIE ROBISZ? JAK ŚMIESZ TAK MARNOWAĆ ŻYCIE?
Czuję się pusta. Czuję, że marnuję życie. Czuję, że dostałam coś, i że nie potrafię tego wykorzystać, lub nie tyle, że nie potrafię co nie chcę.
Widzę ludzi, którzy dostali dużo, dużo mniej ode mnie a z tego mniej porafili zrobić bardzo dużo.
Zastanawiam się, czy dostać za dużo nie jest swego rodzaju przekleństwem. Uczy nieróbstwa, odwlekania wszystkiego na później i niezłomnej wiary w to, że nieważne jak bardzo źle będzie- i tak sobie JAKOŚ poradzimy.
Bo tak, ja jestem święcie przekonana, że zawsze sobie poradzę. Nie boję się niczego. I ten brak strachu w cokolwiek nie jest siłą, jest ograniczeniem. Ograniczeniem przed jakimkolwiek działaniem, przed zawalczeniem. Chciałabym się bać, chciałabym czuć ten lęk większości ludzi: jak powiązać koniec z końcem, jak zapłacić rachunki, jak nakarmić dziecko, jak jak jak. Jak żyć. Ja wiem, że wystarczy, że wyjdę z domu, a pieniądze spadną mi na głowę, potknę się o nie. Jeżeli akurat nie, to cóż? W najgorszym razie dam dupy i ustawię sobie miesiąc w dwie godziny. Hipotetycznie. Czego mam się bać?
Na litość boską, doprawdy, nie jestem w stanie sobie wyobrazić sytuacji, z której nie potrafiłabym wyjść z wysoko uniesioną głową.
Mam wrażenie, że powinnam być gdzie indziej, że jestem to winna: sobie, rodzinie, środowisku, ogólnie: światu.
Czuję, że się marnuję i boję się, że jak tak pójdzie dalej, zmarnuję szanse.
Czuję groźny powiew nieprzyjemnego oddechu Marnotrawstwa na karku, ale nie robię z tym nic.
Chociaż nie, zagłuszam go śmiechem, któy wywowłuję pijąc i ćpając.
I co? I zajebiście mi z tym dobrze, najlepiej. I to jest najgorsze.
Staczam się, świadomie,
Mam do siebie pretensje, ale one są zbyt małe żeby zacząć działać. Patrzę na moich rówieśników i jest mi tylko gorzej. Mają już to do czego człowiek w naszym społeczeństwie dąży już od dziecka- stałe prace, domy, dzieci. Ja nie mam nic z tych rzeczy. I tak, jak głośno krzyczę, że to mój świadomy wybór, że mi z tym dobrze, tak w zaciszu domowym- wcale już tak nie myślę. Jeszcze nie jestem na etapie zazdrości, ale już czuję dyskomfort zerkając na ich szczęście.
Mam wyraźną potrzebę posiadania czegoś. Czegoś mojego. Chcę żyć dla kogoś. Potrzebuję inspiracji, motoru, napędu, ram. Potrzebuję kogoś kim będę się mogła zaopiekować, a ten ktoś w zamian będzie mój.
Wiem, że to nie fer. Że powinno się żyć przede wszystkim dla siebie. Ale ja tak żyłam blisko 30lat. I co mi z tego przyszło? NIC. więc może warto ugryźć temat od drugiej strony.
A może właśnie nie...
czwartek, 25 grudnia 2014
Nie prosiłam o to.
To nie jest poza, stylówa czy część kreacji.
To przekleństwo nad którym nie panuję.
Czasami nawet robię coś za co wolałabym później nie być rozliczana, bo w tym później już bym tak nie postąpiła i doprawdy nie wiem czemu wcześniej zrobiłam tak a nie inaczej.
Zupełnie jakbym to nie ja to zrobiła.
Jedyny pozytyw w tym wszystkim jest taki, że mam dużo wyrozumiałości kiedy ktoś inny popełni jakieś głupstwo. Bo wiem, że ludzie robią różne rzeczy. I że każdy mógłby zrobić wszystko.
Chciałabym żeby tych myśli było mniej.
Żeby wszystkiego było mniej. Żeby było mniej intensywnie. Wolniej. Bo nie panuję nad tym, po prostu jest tego za dużo jak dla mnie. To co jest we mnie mnie przerosło. Nie ogarniam tego, jestem za słaba, za głupia. Ale nie chcę być mądrzejsza i silniejsza. Chcę żeby było tego mniej a wtedy będzie wszystko dobrze.
To nie jest poza, stylówa czy część kreacji.
To przekleństwo nad którym nie panuję.
Czasami nawet robię coś za co wolałabym później nie być rozliczana, bo w tym później już bym tak nie postąpiła i doprawdy nie wiem czemu wcześniej zrobiłam tak a nie inaczej.
Zupełnie jakbym to nie ja to zrobiła.
Jedyny pozytyw w tym wszystkim jest taki, że mam dużo wyrozumiałości kiedy ktoś inny popełni jakieś głupstwo. Bo wiem, że ludzie robią różne rzeczy. I że każdy mógłby zrobić wszystko.
Chciałabym żeby tych myśli było mniej.
Żeby wszystkiego było mniej. Żeby było mniej intensywnie. Wolniej. Bo nie panuję nad tym, po prostu jest tego za dużo jak dla mnie. To co jest we mnie mnie przerosło. Nie ogarniam tego, jestem za słaba, za głupia. Ale nie chcę być mądrzejsza i silniejsza. Chcę żeby było tego mniej a wtedy będzie wszystko dobrze.
wtorek, 23 grudnia 2014
malinowy sad
Mamy srode. Za mna wiec piec dni pieknej zabawy. Piec długo krótkich dni wypelnionych smiechem, przyjaciolmi, tanami, rysowaniem i oh
Ohh (!)
A teraz, siedze sobie w moim prywatnym lozu nadajacym sie na malzenskie i rozmyslam.
Zaraz sztuka. Czeka w kacie mojej glowy. Czas wypuscic PTASZKI.
Ohh (!)
A teraz, siedze sobie w moim prywatnym lozu nadajacym sie na malzenskie i rozmyslam.
Zaraz sztuka. Czeka w kacie mojej glowy. Czas wypuscic PTASZKI.
piątek, 19 grudnia 2014
Mam w zasięgu reki moje trzy, ulubione zabaweczki.
Wiem gdzie są i słyszę jak mnie wołają.
Ale nie. nie, nie, nie.
Jestem już dorosła. Nie chcę być już tam, chcę być tu.
Nie wiem jak to się skończy, ale wierzę w to, że nawet się nie zacznie.
Ufam w to.
Jeżeli tak w rzeczy samej będzie- będę miała prawo być z siebie bardzo, bardzo dumna.
Na samą myśl o tej dumie już trochę dumna jestem.
Oho.
Wiem gdzie są i słyszę jak mnie wołają.
Ale nie. nie, nie, nie.
Jestem już dorosła. Nie chcę być już tam, chcę być tu.
Nie wiem jak to się skończy, ale wierzę w to, że nawet się nie zacznie.
Ufam w to.
Jeżeli tak w rzeczy samej będzie- będę miała prawo być z siebie bardzo, bardzo dumna.
Na samą myśl o tej dumie już trochę dumna jestem.
Oho.
,
https://www.youtube.com/watch?v=txqTjkI9xmU
Ha, pierwszy raz w życiu składam sobie obietnice z okazji nadchodzącego końca roku, który zostanie uwieńczony początkiem przyszłego roku. (właściwie ciekawe jest już to, że ja patrzę na sylwestra, jak na koniec a nie jak na początek)
Nigdy tego nie robiłam, co więcej, lekko (czy nielekko) w duchu naśmiewałam się z tych, którzy to czynili i jeszcze się tym tak oto chełpili w towarzystwie.
Święcie przekonana, że i tak gadają byle gadać, a z ich postanowień nie wyjdzie nic- podśmiewałam się pod nosem i właściwie postanawiałam sobie, że ja- wbrew światu, postanowień mieć nie będę.
A co.
Ale wiem już, zrozumiałam- o co w tych postanowieniach chodzi.
Nie o ich spełnienie a o zapewnienie siebie przed samym sobą, że będzie lepiej.
O spokój, chociaż chwilowy. O odhaczenie rzeczy, których być może nie spełnimy, ale na czas przedsylwestrowy i pewnie chwile po sylwestrowy, mamy święty spokój sami ze sobą i swoimi demonami.
Przygotuję dwie listy:
Rzeczy, które mam zamiar szczerze wprowadzić w życie (i już zaczęłam) i chcę je dokończyć i/lub realizować, które nie mają koniecznie się zakończyć w 2015 roku, mają trwać. Chodzi o ciągłą zmianę.
I listę rzeczy na 'odwal się', tzw. te, które się tylko obiecuje, właściwie nie sobie, a światu, np. 'rzucę palenie' czy... w sumie nie potrafię podać przykładu drugiego takiego 'czy'.
2015, jestem gotowa, chodź, czekam.
Ha, pierwszy raz w życiu składam sobie obietnice z okazji nadchodzącego końca roku, który zostanie uwieńczony początkiem przyszłego roku. (właściwie ciekawe jest już to, że ja patrzę na sylwestra, jak na koniec a nie jak na początek)
Nigdy tego nie robiłam, co więcej, lekko (czy nielekko) w duchu naśmiewałam się z tych, którzy to czynili i jeszcze się tym tak oto chełpili w towarzystwie.
Święcie przekonana, że i tak gadają byle gadać, a z ich postanowień nie wyjdzie nic- podśmiewałam się pod nosem i właściwie postanawiałam sobie, że ja- wbrew światu, postanowień mieć nie będę.
A co.
Ale wiem już, zrozumiałam- o co w tych postanowieniach chodzi.
Nie o ich spełnienie a o zapewnienie siebie przed samym sobą, że będzie lepiej.
O spokój, chociaż chwilowy. O odhaczenie rzeczy, których być może nie spełnimy, ale na czas przedsylwestrowy i pewnie chwile po sylwestrowy, mamy święty spokój sami ze sobą i swoimi demonami.
Przygotuję dwie listy:
Rzeczy, które mam zamiar szczerze wprowadzić w życie (i już zaczęłam) i chcę je dokończyć i/lub realizować, które nie mają koniecznie się zakończyć w 2015 roku, mają trwać. Chodzi o ciągłą zmianę.
I listę rzeczy na 'odwal się', tzw. te, które się tylko obiecuje, właściwie nie sobie, a światu, np. 'rzucę palenie' czy... w sumie nie potrafię podać przykładu drugiego takiego 'czy'.
2015, jestem gotowa, chodź, czekam.
czwartek, 18 grudnia 2014
DDA
- Dorosłe Dzieci Alkoholików:
- zgadują co jest normalne
- mają trudności z przeprowadzeniem swoich zamiarów od początku do końca
- kłamią, gdy równie dobrze mogłyby powiedzieć prawdę
- osądzają siebie bezlitośnie
- mają kłopoty z przeżywaniem radości i z zabawą
- traktują siebie bardzo poważnie
- mają trudności z nawiązywaniem bliskich kontaktów
- przesadnie reagują na zmiany, na które nie mają wpływu
- bezustannie poszukują potwierdzenia i uznania
- myślą, że różnią się od wszystkich innych
- są albo nadmiernie odpowiedzialne albo całkowicie nieodpowiedzialne
- są niezwykle lojalne, nawet w obliczu dowodów, że druga strona na to nie zasługuje
- ulegają impulsom
- czują się winne, stając w obronie własnych potrzeb i często ustępują innym
- czują strach przed ludźmi, a zwłaszcza przed wszelkiego rodzaju władzą i zwierzchnikami
- czują strach przed cudzym gniewem i awanturami
- lubią zachowywać się jak ofiary
- bardzo boją się porzucenia i utraty
- obawiają się ukazywania swoich uczuć
- łatwo popadają w uzależnienia albo znajdują uzależnionych partnerów
- są impulsywne, mają tendencję do zamykania się w raz obranym kierunku działania bez poważnego rozpatrzenia innych możliwości postępowania i prawdopodobnych konsekwencji podjętych działań, ta impulsywność prowadzi DDA do zamieszania, nienawiści do samych siebie i utraty kontroli nad otoczeniem; w dodatku potem zużywają przesadną ilość energii na oczyszczenie sytuacji
Obwieszczenie
Sporo ostatnio nakręciłam, nakombinowałam (w dobrych, jak w czas mieszania myślałam <i SŁUSZNYCH> intencjach)
wiele osób po protu olałam, wielokrotnie wystawiłam.
bałam się odmawiać, ogólnie moja znana i sławna asertywność troszkę poszła się jebać.
jak tak na to patrzę- moje mataczenie było mocno wyraźne i mam pretensje do tych, którzy się im poddali i mi na nie pozwolili, wkręcając mnie jeszcze mocniej w temat, pozwalając mi po prostu popłynąć. i mówię tutaj głównie o najbliższym mi osobach, bo chuj mnie obchodzą jakieś napataczające się morświny.
przyszły, poszły, ale niektórzy byli i zostaną.
tak, zdaję sobie sprawę, że jeżeli nawet wzbudziłam w Was podejrzenia, przyzwyczajeni do mojej mocnej odpowiedzialności za własne czyny, do tego, że nawet jeżeli robię coś z pozoru absurdalnego- cały czas jednak wiem co robię i po co i w ostatecznym rozrachunku ogarnę temat- mogliście jednak zaufać bardziej mnie w to co robię niż Waszym niedowierzaniom.
mam też pretensję o to, że często pozwalacie mi na robienie najgorszych gówien, bo boicie się, że wtrącając się, po prostu mnie stracicie. i wolicie, żebym robiła sobie krzywdę i żebym szła w piekło, ale żebym jednak była dla Was.
dużo bardziej bym Was szanowała, gdybyście nie bali się zaryzykować utraty mnie, na rzecz ratowania mnie.
i gdybyście naprawdę mnie znali- wiedzielibyście o tym
Medal ma zawsze dwie strony, tak jak kij ma dwa końce, ale są jeszcze krawędzie, załamania i takie dupki co się czasem dojebią z boku.
nabałaganiłam, teraz przyszedł czas sprzątać. sprzątam. rozliczam głównie siebie, ale patrzę też na Was. Was nie rozliczam. z góry jesteście zwolnieni. żal, jeżeli się pojawia- raczej mnie cieszy, bo wiem, że mi na Was zależy, skoro potraficie coś takiego we mnie wywołać.
tak czy siak, dzięki, że jesteście. domyślam się, że nie jest łatwo.
ale nie będę przepraszać, chciałabym, może wypada, ale w sumie nie wiem za co i nie wiem po co.
ja też wtedy pewnie wymagałabym tych przeprosin, a chuj z tym.
https://www.youtube.com/watch?v=Iioi5LjzZo8
wiele osób po protu olałam, wielokrotnie wystawiłam.
bałam się odmawiać, ogólnie moja znana i sławna asertywność troszkę poszła się jebać.
jak tak na to patrzę- moje mataczenie było mocno wyraźne i mam pretensje do tych, którzy się im poddali i mi na nie pozwolili, wkręcając mnie jeszcze mocniej w temat, pozwalając mi po prostu popłynąć. i mówię tutaj głównie o najbliższym mi osobach, bo chuj mnie obchodzą jakieś napataczające się morświny.
przyszły, poszły, ale niektórzy byli i zostaną.
tak, zdaję sobie sprawę, że jeżeli nawet wzbudziłam w Was podejrzenia, przyzwyczajeni do mojej mocnej odpowiedzialności za własne czyny, do tego, że nawet jeżeli robię coś z pozoru absurdalnego- cały czas jednak wiem co robię i po co i w ostatecznym rozrachunku ogarnę temat- mogliście jednak zaufać bardziej mnie w to co robię niż Waszym niedowierzaniom.
mam też pretensję o to, że często pozwalacie mi na robienie najgorszych gówien, bo boicie się, że wtrącając się, po prostu mnie stracicie. i wolicie, żebym robiła sobie krzywdę i żebym szła w piekło, ale żebym jednak była dla Was.
dużo bardziej bym Was szanowała, gdybyście nie bali się zaryzykować utraty mnie, na rzecz ratowania mnie.
i gdybyście naprawdę mnie znali- wiedzielibyście o tym
Medal ma zawsze dwie strony, tak jak kij ma dwa końce, ale są jeszcze krawędzie, załamania i takie dupki co się czasem dojebią z boku.
nabałaganiłam, teraz przyszedł czas sprzątać. sprzątam. rozliczam głównie siebie, ale patrzę też na Was. Was nie rozliczam. z góry jesteście zwolnieni. żal, jeżeli się pojawia- raczej mnie cieszy, bo wiem, że mi na Was zależy, skoro potraficie coś takiego we mnie wywołać.
tak czy siak, dzięki, że jesteście. domyślam się, że nie jest łatwo.
ale nie będę przepraszać, chciałabym, może wypada, ale w sumie nie wiem za co i nie wiem po co.
ja też wtedy pewnie wymagałabym tych przeprosin, a chuj z tym.
https://www.youtube.com/watch?v=Iioi5LjzZo8
poniedziałek, 15 grudnia 2014
czwartek, 11 grudnia 2014
https://www.youtube.com/watch?v=XRu0skUstWo
Bez ostatnio, zwyczajowego, niezbyt kulturalnego wstępu:
https://www.youtube.com/watch?v=XRu0skUstWo
(bo w takim towarzystwie to nie wypada)
Muszę zanotować w mojej pięknej główce;
ZAWSZE, KIEDY BĘDZIE MI ŹLE, MUSZĘ NATYCHMIAST POSŁUCHAĆ TEJ PIOSENKI.
Mamy XXI wiek, wiara w Boga jest nie tyle co passe to ponoć i głupia. Ale kiedy słucham Sojki, wiem, że Bóg istnieje. Istnieje w Sojce, w jego głosie i we mnie.
https://www.youtube.com/watch?v=XRu0skUstWo
(bo w takim towarzystwie to nie wypada)
Muszę zanotować w mojej pięknej główce;
ZAWSZE, KIEDY BĘDZIE MI ŹLE, MUSZĘ NATYCHMIAST POSŁUCHAĆ TEJ PIOSENKI.
Mamy XXI wiek, wiara w Boga jest nie tyle co passe to ponoć i głupia. Ale kiedy słucham Sojki, wiem, że Bóg istnieje. Istnieje w Sojce, w jego głosie i we mnie.
środa, 10 grudnia 2014
Kurwa mać I :
Dlaczego, na litość nieboską, większość ludzi nie potrafi zrozumieć pewnych prostych zależności.
Wiele osób dziwi się, dlaczego wstaję o 6-8 rano, ciągle słyszę:
"co ty robisz?!"
"wracaj spać!"
"bezsensu!! do łóżka!"
"po co wstajesz?!"
Ale jakoś mało która z tych osób zauważa, że ja zwykłam chodzić spać koło 23ej, więc ile do cholery mogę się wylegiwać?
I NIE ZAMIERZAM zmieniać moich obyczajów, dlatego, że teraz panuje moda, raczej o 23 wstawać o 6-8 kłaść się spać.
NOC JEST OD SPANIA DO KURWY
Nie mam także zamiaru tłumaczyć się z tego, dlaczego chodzę spać "tak wcześnie" jak jakiś lamus, to kurwa chodzenie spać o 5rano jest lamerstwem.
I kurwa mać II :
Po cholerę mi jakiś tam chłopiec? Doprawdy, mam dość.
Same ograniczenia, niewarte profitów, a komputer jakoś zawsze mam w stanie agonalnym. Czy chłopca mam czy nie mam, potrafią tylko pierdolić:
"ja ci naprawię!"
"czemu twój poprzedni chłopak tego nie zrobił, JA TO ZROBIĘ, NASTĘPNYM RAZEM!!"
ohhhh, no tak, męskość, męskość.
Nic nie zrobisz, gnoju, potrafisz tylko gadać.
Nie potrzebuję ani Ciebie, ani tamtego, owego, śmantego.
Potrzebuję:
ŚWIĘTEGO SPOKOJU
I nie.
Nie mam okresu.
Mam po prostu dość debili.
Dlaczego, na litość nieboską, większość ludzi nie potrafi zrozumieć pewnych prostych zależności.
Wiele osób dziwi się, dlaczego wstaję o 6-8 rano, ciągle słyszę:
"co ty robisz?!"
"wracaj spać!"
"bezsensu!! do łóżka!"
"po co wstajesz?!"
Ale jakoś mało która z tych osób zauważa, że ja zwykłam chodzić spać koło 23ej, więc ile do cholery mogę się wylegiwać?
I NIE ZAMIERZAM zmieniać moich obyczajów, dlatego, że teraz panuje moda, raczej o 23 wstawać o 6-8 kłaść się spać.
NOC JEST OD SPANIA DO KURWY
Nie mam także zamiaru tłumaczyć się z tego, dlaczego chodzę spać "tak wcześnie" jak jakiś lamus, to kurwa chodzenie spać o 5rano jest lamerstwem.
I kurwa mać II :
Po cholerę mi jakiś tam chłopiec? Doprawdy, mam dość.
Same ograniczenia, niewarte profitów, a komputer jakoś zawsze mam w stanie agonalnym. Czy chłopca mam czy nie mam, potrafią tylko pierdolić:
"ja ci naprawię!"
"czemu twój poprzedni chłopak tego nie zrobił, JA TO ZROBIĘ, NASTĘPNYM RAZEM!!"
ohhhh, no tak, męskość, męskość.
Nic nie zrobisz, gnoju, potrafisz tylko gadać.
Nie potrzebuję ani Ciebie, ani tamtego, owego, śmantego.
Potrzebuję:
ŚWIĘTEGO SPOKOJU
I nie.
Nie mam okresu.
Mam po prostu dość debili.
Kurwa mać (tak, teraz będą się tak zaczynać notki)
jak mnie denerwuje kiedy ktoś, czegoś od kogoś chcąc (w tym przypadku ode mnie) nie zapyta wprost:
-przepraszam, możesz mi pomóc w...
-mam do ciebie prośbę:...
itd. itp.
tylko mataczy dookoła tematu:
-a coo teraz robisz?
-jesteś bardzo zajęta?
ble ble ble
w takim przypadku zawsze mówię:
NIE
pomóc trzeba umieć, ale prosić też trzeba umieć.
dość. nauczcie się rozmawiać, prowadzić dialog. bo szlag mnie trafia.
dopóki nie będziecie umieli rozmawiać, nie będę z Wami dyskutować. czołem.
jak mnie denerwuje kiedy ktoś, czegoś od kogoś chcąc (w tym przypadku ode mnie) nie zapyta wprost:
-przepraszam, możesz mi pomóc w...
-mam do ciebie prośbę:...
itd. itp.
tylko mataczy dookoła tematu:
-a coo teraz robisz?
-jesteś bardzo zajęta?
ble ble ble
w takim przypadku zawsze mówię:
NIE
pomóc trzeba umieć, ale prosić też trzeba umieć.
dość. nauczcie się rozmawiać, prowadzić dialog. bo szlag mnie trafia.
dopóki nie będziecie umieli rozmawiać, nie będę z Wami dyskutować. czołem.
wtorek, 9 grudnia 2014
i wszystkie ich oczy puste
kurwa mać, w jakim społeczeństwie ja żyję? czy to z nim jest coś nie tak, czy to już norma a ja się bezsensu czepiam?
tak to teraz jest, że wszyscy dookoła ćpają?
tak wygląda teraz świat, czy konkretnie: mój świat?
dorastaliśmy w tym razem, razem zmienialiśmy zabawy z mniejszych na większe, ktoś był bardziej, ktoś był mniej, ktoś jest bardziej, ktoś jest mniej, ale niektórzy z nas są już zbyt daleko.
i za każdym razem jak to widzę, jestem dumna z siebie, że ja wyszłam, że wychodzę, ale jednocześnie czuję, że zdradzam swój świat. że albo powinnam być w tym tak głęboko jak *ktoś*, albo, że powinnam rzucić wszystko, żeby taką osobę 'ratować'. z drugiej strony, jest to zbyt niebezpieczne dla mnie, a wybieram siebie. teraz ja.
Ludzie, przestańcie ćpać, przecież kurwa tak nie można.
i co w tym wszystkim mam zrobić ja?
tak to teraz jest, że wszyscy dookoła ćpają?
tak wygląda teraz świat, czy konkretnie: mój świat?
dorastaliśmy w tym razem, razem zmienialiśmy zabawy z mniejszych na większe, ktoś był bardziej, ktoś był mniej, ktoś jest bardziej, ktoś jest mniej, ale niektórzy z nas są już zbyt daleko.
i za każdym razem jak to widzę, jestem dumna z siebie, że ja wyszłam, że wychodzę, ale jednocześnie czuję, że zdradzam swój świat. że albo powinnam być w tym tak głęboko jak *ktoś*, albo, że powinnam rzucić wszystko, żeby taką osobę 'ratować'. z drugiej strony, jest to zbyt niebezpieczne dla mnie, a wybieram siebie. teraz ja.
Ludzie, przestańcie ćpać, przecież kurwa tak nie można.
i co w tym wszystkim mam zrobić ja?
poniedziałek, 8 grudnia 2014
zombe eee ooo uuu eeeooo
Oszalałam, powrót do starych śmieci:
https://www.youtube.com/watch?v=6Ejga4kJUts
Muszę się poważnie zastanowić czy nie zrobić z niej wielkiego finału na moim przyszłym pogrzebie.
Były
Były niedoszły
Obecny
Obecny niedoszły
Przyszły
Przyszły niedoszły
https://www.youtube.com/watch?v=6Ejga4kJUts
Muszę się poważnie zastanowić czy nie zrobić z niej wielkiego finału na moim przyszłym pogrzebie.
Były
Były niedoszły
Obecny
Obecny niedoszły
Przyszły
Przyszły niedoszły
wszystkie ich oczy puste
Kurwa mać, jak to jest, że mi jest najlepiej kiedy jest mi najgorzej?
Wolińskiemu rośnie konkurencja.
Wolińskiemu rośnie konkurencja.
https://www.youtube.com/watch?v=jr0T5sUT5zI
https://www.youtube.com/watch?v=Py7MB2A7cZA
Hity.
Mam już trochę lat, coś już o sobie wiem, a im więcej wiem tym mniej wiem i tym mniej sama siebie znam, ale już ta wiedza daje mi lepszy obraz samej mnie.
Więc znając się coraz słabiej, znam siebie coraz lepiej.
Zastanawiam się, czy kiedyś nadejdzie taki dzień, zwiastujący rozpoczęcie okresu, pod czas którego będę umiała poradzić sobie z moimi wahaniami nastrojów.
Znam je już, wiem, że bywają, wiem, że przemijają, wiem, że raczej mnie nie zabiją, ale wykańczają mnie emocjonalnie, psychicznie no i właściwie także fizycznie.
Wiem już, że jak jest bardzo źle, kiedy czuję bezsens, śmierć siedzącą mi na ramieniu- muszę przeczekać. Dzień, dwa, tydzień, ale wiem, że pewnego dnia obudzę się i będę znowu najszczęśliwszą osobą na świecie a energia będzie wypływała mi uszami. Te skrajności pod wieloma względami są bardzo ciekawe i malownicze, ale na krótko, żyjąc w tym można po prostu się wykończyć.
Życzyłabym sobie żebym umiała bardziej nad sobą panować. Nie tylko na zewnątrz, w obliczu innych ludzi, którzy uważają mnie za ostoję spokoju i zupełnie pozbawioną uczuć bestię, ale także wewnątrz- sama przed sobą. Nie ufam sobie, a chciałabym móc. Nie wiem co mi jutro odpierdoli i nie wiem gdzie w związku z tym będę. Ani kim będę.
https://www.youtube.com/watch?v=Py7MB2A7cZA
Hity.
Mam już trochę lat, coś już o sobie wiem, a im więcej wiem tym mniej wiem i tym mniej sama siebie znam, ale już ta wiedza daje mi lepszy obraz samej mnie.
Więc znając się coraz słabiej, znam siebie coraz lepiej.
Zastanawiam się, czy kiedyś nadejdzie taki dzień, zwiastujący rozpoczęcie okresu, pod czas którego będę umiała poradzić sobie z moimi wahaniami nastrojów.
Znam je już, wiem, że bywają, wiem, że przemijają, wiem, że raczej mnie nie zabiją, ale wykańczają mnie emocjonalnie, psychicznie no i właściwie także fizycznie.
Wiem już, że jak jest bardzo źle, kiedy czuję bezsens, śmierć siedzącą mi na ramieniu- muszę przeczekać. Dzień, dwa, tydzień, ale wiem, że pewnego dnia obudzę się i będę znowu najszczęśliwszą osobą na świecie a energia będzie wypływała mi uszami. Te skrajności pod wieloma względami są bardzo ciekawe i malownicze, ale na krótko, żyjąc w tym można po prostu się wykończyć.
Życzyłabym sobie żebym umiała bardziej nad sobą panować. Nie tylko na zewnątrz, w obliczu innych ludzi, którzy uważają mnie za ostoję spokoju i zupełnie pozbawioną uczuć bestię, ale także wewnątrz- sama przed sobą. Nie ufam sobie, a chciałabym móc. Nie wiem co mi jutro odpierdoli i nie wiem gdzie w związku z tym będę. Ani kim będę.
piątek, 5 grudnia 2014
Subskrybuj:
Posty (Atom)