Wszystko byłoby okey z tym całym blaszakiem, gdyby nie fakt, że trzeba było czekać cały dzień na ciepły prysznic, a tej całej ciepłej wody było mało i musieliśmy się o nią kłocić między sobą (dosłownie), a zbiornik był wielki, zajmował miejsca od groma i... był czarny.
Ale takie życie, Takie życie.
Czekanie, rozczarowanie. Ale wspomnienia piękne.
Jakoś mi tak wesoło i smutno ostatnimi czasy. Ale nie na przemian, tylko jednocześnie. Początkowo czułam mały dyskomfort, bo to dziwaczne połączenie. Teraz już przywykłam i w sumie mi z tym dobrze. Bo po pierwsze: to moje uczucia, a po drugie: chyba nie da się inaczej. To prawidłowy stan. Bo jak tu się cieszyć cały czas jak głupi do sera- z czego niby? A jak tu się smucić z kolei, jakby podrabiane emo- i to też bez wyraźnego powodu?
A że czuć coś wypada, bo jak się nie czuje nic- to nas nie ma i się w ogóle nie żyje- to ja czuję wszystko jednocześnie. Żeby było chociażby fer. Wobec mnie i wobec świata.
Było tak, że dłuższy czas nie czułam nic, w ogóle nawet małej ocipuńki czegoś, i wiem jak TAM jest źle. Bardzo, bardzo nie dobrze jest wchodzić w takie klimaty. Bo człowiek w pewnym momencie nie rozróżnia już czy jeszcze chodzi czy już leży, czy oddycha czy od jakiegoś czasu jest siny na twarzy i wcale mu to nie przeszkadza, i nawet nie pamieta jak ma na imię.
A ja się cieszę, że się smucę i smucę się, że się cieszę. I patrzę na to słońce i się uśmiecham, ale zaraz chowam ten uśiech, bo ludzie się na mnie gapią jak na głupią, a ja nie chcę żeby się gapili. Chcę żeby mnie nie widzieli w ogóle. Chciałabym być jak ten cień. Co się snuje, jest obecny wszędzie i zawsze, ale nikt go nie zauważa. Bo ja lubię przebywać wśród ludzi, ale jak na mnie nie patrzą i mnie nie zaczepiają. Mam wrażenie, że zaczepiają mnie częściej i intensywniej niż innych ludzi. Zdaję sobie sprawę, że to mogą dyktować moje fobie i schizy, ale doprawdy, nie ma chwili krótszej niż dłuższej, żeby ktoś obcy do mnie nie przemówił. A ja przecież mam wypisane na czole: "proszę, udaj, że mnie nie widzisz. będę wdzięczna." czy to wynika z ich złośliwości? z obawy o mnie? o siebie? ja nikogo nie zagajam. Idę sobie, gdzieś bokiem, z Buką i nawet już na nich nie patrzę, jak to kiedyś robiłam, żeby nie prowokować ich do dialogu. Ale nie. To nie działa. Mówią do mnie i mnie męczą. A ja z grzeczności, wcale nie wrodzonej, tylko wyrobionej, czuję, że muszę im odpowiedzieć. I zaczyna się, istny rollercoster. Uroboros.
To ludzie ludziom zgotowali ten los :)
A w ogóle to nadchodzi czas piknikowania i plażowania. Ha ha ha. Ciemnej skóry, potu, seksu w lesie, grilla nad jeziorem i parkowego przesiadywania aż komary nie zaczną żreć tego świeżo opalonego ciałka. No i czas kleszczy, więc trzeba uważać na Bukę.
